او ادامه ی---
لازم به توضیح است که بعضی از این اشعار را با نگاه عرفانی خود وبا تکیه بر سخنان عرفا سروده است. نمونه‌ای از این مباحث را ازتفسیر روان جاوید نقل می‌کنیم.
« از ازل
على ز بعد نبى اشرف است از همه خلق اطاعتش شده مفروض بر صغیر و کبیر
بنص انفسنا شد ز انبیا افضل ز عیب و نقص مبرى بآیه تطهیر
بافضلیتش از انبیا مشو قانع که شد سلیمان سلمان او پس از تصغیر
کسیکه گوید او افضل است از اصحاب نموده سوء ادب گشته مورد تعییر
اگر صفات خدائى براى او اثبات کنند، بشنو و بر عارفان تو خورده مگیر
که او است واسطه فیض بىنهایت حق از او رسیده بخلق و بسوى او است مصیر
قبول حق نشود بىولایتش اعمال ثواب کى برد آنکو است مستحق سعیر
حجر قبول ولایت چو کرد گشت عقیق مدر نکرد و شد آویزه گلوى حمیر
شجر ز یمن ولایت فواکه آرد بار و گر نه شد بطعام اثیم از آن تعبیر
على معین همه انبیا بدى در سرّ چنانچه بهر محمّد شد آشکار نصیر
على ز روز ازل بود با نبى توام شدند خلق ز یک نور پادشاه و وزیر
نبى براى على بد مربى و استاد على براى نبى بود پشتبان و ظهیر
نبى بنص نبى منذر است و او هادى مزیتى نبود بیش از این بنزد بصیر
على است آنکه کند حل مشکلات بدست على است کاشف هر معضلى بقلب منیر
بحب او شده تعیین شخص پاک نژاد ز بغض او شده تشخیص هر پلید سریر
شبى بجاى نبى خفت و حیرت آور گشت چو شد بچشم ملایک مصور آن تصویر
روز خندق زد ضربتى بعمرو که شد فزون ز طاعت جن و بشر بنص شهیر
على بود اسد اللّه و حیدر کرار نمود حمله بدشمن چو شیر بر نخجیر
سه روز از خود و اهلش طعام باز گرفت از آن نمود یتیم و اسیر و مسکین سیر....
مرا امید شفاعت از او است در محشر که خاک من شده با آب مهر او تخمیر
محمّد است که دست نیاز کرده دراز بدامنش که امانش بود ز یوم عسیر
مرا چه باک ز اهداء شعر ناقابل که نیست هدیه مور ضعیف غیر شعیر
و لیک دلخوشم از آنکه مدح او مشک است که مىبرند از آن ارمغان بنزد امیر[2]»....و قس علی هذا.
